Paravisie Magazine – mei 2020

door: Ana Zeven voor: Paravisie Magazine

Anna ontmoet… Vera Helleman

‘Vera Helleman, veel gevraagd spreker, trainer en schrijfster van de bestseller ‘Moeiteloos jeZelf zijn’ en bovenal voelexpert.’, staat er op de achterkant van haar boek ‘De Emotie Encyclopedie’. Non-dualist in hart en nieren. Haar filmpjes worden tientallen duizenden keren bekeken op internet. Dat verbaast me niets: wat een lieve, zachte, vrolijke energie straalt ze uit! Vol levenslust en levensvreugde. De natuur is net ten volle tot uitbarsting gekomen en verwelkomt ons.

Vera, volgens mij ben jij heel erg in verbinding met je intuïtie.

Vera: ‘Ja, en dat ben ik mijn hele leven geweest. Door o.a. mijn autisme heb ik mijn lijntje naar binnen kunnen bewaren. Autisten kunnen namelijk geen ik-beeld naar de toekomst projecteren en kunnen daarom alleen terugvallen op ofwel regels ofwel gevoel in dit moment. Ik viel terug op gevoel. Daarnaast lieten mijn ouders mij heel erg vrij, zodat ik dat gevoel ook kon volgen. Ondanks dat ik héél veel heb meegemaakt, bleken avonturen altijd parels in zich te hebben. Of zoals mensen zeggen ‘de bedoeling te zijn geweest’, maar daar ben ik niet zo van.’

Waarom niet?

Vera: ‘Bedoeling impliceert dat dingen vastliggen en wat mij betreft is dat niet logisch. Kijk bijvoorbeeld naar een tweesprong: Je zult op beide wegen andere situaties manifesteren, maar of we nou rechtsom of linksom gaan, iedere creatie is een projectie van je binnenwereld en draagt daarom dezelfde intentie in zich. Het is niet de tastbare situatie die vastligt, maar inwendige mens die leidend is en fysiek wordt.’

Gaan we wel ergens naartoe?

Vera: ‘We gaan ergens naartoe als je het bekijkt vanuit driedimensionale termen. Want daarin leven wij in een tijdlijn. Bekijk je het vanuit multidimensionale termen, dan gaan we nergens naartoe. We ontwikkelen. Alles in het universum dijt continue uit. Dat zie je ook in de bloemen en de planten. Het is als een zaadje: het ontspruit en bloeit; er is uitdijing. Dat is de onvermijdelijkheid van het leven.’

Niet lineair, geen spiraal, maar een uitdijende beweging.

Vera: ‘Juist, daar leg je je vinger op een heel belangrijk besef: het is een beweging van binnen naar buiten. Het gros van de mensen leeft van buiten naar binnen. Terwijl het hart wil overstromen naar andere mensen toe. Ook de ademhaling gaat naar buiten. We ademen in, we leggen er een stukje van onszelf in en dan gaat het weer naar buiten.’

Wat gebeurt er als we uitademen?

Vera: ‘Deze fysieke werkelijkheid is een projectie van onze binnenwereld. Jij ziet en ervaart het dus anders dan ik. We nemen de wereld in ons op en in ons gebeurt er van alles mee: we vinden er wat van, het triggert of resoneert. Dat ademen we dan weer uit. Vaak als iets ons triggert gaan we ertegen vechten. Dan is ‘vechten’ wat we uitademen en daarmee creëren we een werkelijkheid die dat spiegelt. Neem boosheid, die wordt vaak niet geaccepteerd. Dan gaan we boosheid creëren en aantrekken in de buitenwereld. Terwijl de energie die onder boosheid zit (daad)kracht is. Als we dat gaan accepteren en neutraliseren, dan hoeft het niet in onderdrukte manier geprojecteerd te worden in onze omgeving.’

Interessant! En je had het net even over autisme. Het viel me op dat je veel kracht uitstraalt als je het daarover hebt.

Vera: ‘Dat komt omdat ik het echt als een geschenk zie, als een positieve constructie. Ik denk dat we dit onderwerp heel verkeerd hebben gezien. Maar er is een kentering gaande.  Wanneer je met zo’n gevoeligheid als bij autisme hoort wat meer ruimte krijgt je flow te volgen, kun je je goed ontwikkelen. Duidelijkheid is fijn voor als er iets moet in de buitenwereld, maar regels zetten je ook enorm vast. Dat is beperkend voor zo’n gefocuste geest als een autist heeft.  Kenmerkend aan autisme is ook het ontbreken van de ik-referentie, waardoor je je ’ik’ niet in de toekomst kunt verplaatsen, wat weer maakt dat je volledig in het nu leeft. Mensen met autisme hebben dus eigenlijk een hele spirituele inborst.’

Spiritualiteit, hoe zie jij dat?

Vera: ‘Mijn versie van spiritualiteit is: in verbinding leven met je zuivere natuur vanuit het hier en nu in een wakker bewustzijn, als spirit. Veel mensen refereren bij spiritualiteit aan engelen en gidsen. Dat vind ik juist heel dualistisch. Er zit een zekere mate van afhankelijkheid in van iets buiten jou (=duaal). Men heeft het vaak over ‘mijn ziel’, als iets externs, terwijl iemand die werkelijk begrijpt wat spiritualiteit is, weet dat hij ‘ziel’ is. Daarnaast heb je een persoonlijkheid, gedachten en een lichaam en die zijn allen veranderlijk. Maar dat is wel waarop men keuzes baseert en verhalen vertelt. Want ‘dat ben ik, dat hoort bij mij’. Maar er is niets waar je je aan vast kunt of hoeft te klampen in deze tijdlijn. Zodra je je realiseert ‘Ik ben ziel’, dan realiseer je je dat het ‘ik als ziel’ door dit lichaam heen spreekt en dat mijn gedachten in dienst staan van. We zijn ook geen prooi van onze gedachten en emoties, maar een ziel met een menselijke ervaring.’

Welke rol spelen emoties wel in jouw leven?

Vera: ‘Ik ben een voelend wezen. Ik neem informatie voelend waar, sla informatie voelend op, onthoud mensen aan hoe ze voelen. Als je praat in voel-termen, dan snap ik je. Dus dat is mijn taal en toen kreeg ik een ingeving erover te schrijven. Na jarenlang onderzoek viel ineens alles op z’n plaats: er toonde zich een nieuwe structuur in de vorm van de acht emotiegroepen. Voelen is wiskunde, energetische logica. Net als emoties. Emoties zie ik als de vertalers tussen jou (=ziel) en geest.’

Even voor de duidelijkheid: wat is het verschil tussen emoties en gevoel?

Vera: ‘Goede! Voor mij is er een duidelijk verschil. We hebben allemaal ogen om te kijken, oren om te horen, een mond om te proeven, huid om te voelen, een neus om te ruiken. En we hebben het zesde zintuig voor het waarnemen van de voel-laag. Dat heeft niets te maken met toekomst voorspellen of paranormaal. Iedereen heeft dat zintuig. Het direct voelen van die energetische voel-laag is gevoel. Gaan we er daarna iets over denken, dan gaan we verkrampen en worden het emoties. Ik kom bijvoorbeeld een man tegen die ik seksueel aantrekkelijk vind. Ervaren van seksuele aantrekkingskracht is een gevoel. Ik merk dat op en denk: ‘Ho, dat mag niet!’ Resultaat: kramp. Emotie. Omdat ik vond dat dat wat ik voelde niet goed was. Emoties willen ons dus wat vertellen. Veel mensen begrijpen emoties verkeerd. Om mensen bij die vertaling te helpen, heb ik het boek ‘De Emotie encyclopedie’ geschreven. Daar staan 350 emoties in beschreven.’

Hoe doe je dat zelf? Je bent 20 jaar getrouwd, dat zal best weleens voor wrijving zorgen…

Vera: ‘Wij zijn allebei 24/7 thuis en hebben toch heel veel harmonie. We zijn allebei heel wakker en bewust in het herkennen dat het een proces is in de ander. Het is ook niet erg om menselijk te reageren. En er is een enorme acceptatie en instant vergeving. Dus als er weleens iets dwarszit en er knalt iets, is het 3 minuten.
Het heeft ook te maken met de bewustzijnsfase waar je in zit. Wij kunnen dienstbaar zijn aan elkaars rol in deze wereld, omdat we niet meer hoeven te zoeken naar wie we zelf zijn, zodat dat stuk niet meer in de relatie hoeft ‘uitgespeeld’ te worden.’

Was dat altijd al zo?

Vera: ‘Nee, in het begin waren daar wel die spiegels. Hij ridder, ik jonkvrouw. Ook fijn, maar uiteindelijk niet meer goed voor ons beiden.’

Ah, het welbekende sprookje van de in nood verkerende prinses die gered moet worden door de prins. Hoe hebben jullie dat patroon omgedraaid?

Vera: ‘Dat was een hele mooie awakening. Ik had het verlangen – zoals heel veel vrouwen – naar arm om me heen. Maar omdat hij de coole ridder was, moet de vrouw eerst emotioneel in nood zijn. Zo was hij eens op vakantie en dat ging heel goed: ik voelde me super krachtig helemaal alleen. Totdat hij bij terugkeer de sleutel in het slot stak. Exact op dat moment voelde ik me opeens heel verdrietig. Toen besefte ik dat ik, om een arm om me heen te krijgen, verdrietig moest doen en dus nooit volledig krachtig en vrolijk kon zijn bij hem in de buurt! Met dat inzicht maakte ik de keus daar direct mee te stoppen, waardoor ik weer kon bloeien. En zo waren er meerdere momenten van inzicht en groei je op een gegeven moment uit persoonlijke drama’s en kan een relatie naar een volgende fase namelijk dienstbaar zijn aan jouw rol in de wereld.

Je bent heel positief over (hoog)gevoeligheid. Heb je het ook weleens als een handicap ervaren?

Vera: ‘Nooit! Het is de manier waarop ik communiceer. Het is voor mij een belangrijke tool om te leven en alle neveneffecten neem je zoals ze zijn. Hoe kun je dat nou als negatief zien?!’

Wat zou je mensen met HSP mee willen geven, juist in deze corona-tijd?

Vera: ‘Wat ik bij veel HSP-mensen zie, is dat ze al vroeg de noden van anderen opmerkten en daardoor onbewust gekozen hebben er voor de ander te zijn, waardoor ze continu zichzelf leeg-geven. Die beslissing mag ongedaan worden gemaakt. Maak in ieder moment een bewuste beslissing waar je je energie aan geeft. Wees wakker voor je onbewuste mentale patronen waar je op leeg loopt. Dat geldt in het algemeen, maar helemaal nu. En voor iedereen: leef vanuit de ziel. Kinderen kunnen dat, die wijsheid is niet gebonden aan leeftijd. Daar hoef je dus niet met je regeltjes bovenop te gaan zitten.’

En dan hebben we het schoolsysteem dat zegt: ‘Blok 7.2 van je rekenboek, 3 bladzijden maken.’ Hoe ga je dáár dan mee om?

Vera: ‘Euh… “Zal ik het even voor je doen?” Haha! Wij mensen hebben een ontzettend creatief brein, bedoeld om mee te creëren. Van binnenuit, net als een bloem. Een bloem gaat niet bedenken wat hij wil creëren, maar die wordt haar creatie. En dat is onze uitnodiging. Bij mijn kinderen probeer ik dát altijd te stimuleren. Als ouder ben ik dus heel flexibel met huiswerk, maar er zijn natuurlijk ook de regels van school. Dat is schipperen!’

Het systeem versus het individu. Het collectief bewustzijn dat het systeem vormt…

Vera:’ Nou, daar haal je iets heel wezenlijks aan, vooral met dit corona-tijdperk. Ik werd in het weekend van 14-15 maart ineens heel bewust van het collectieve veld. Toen gingen we massaal de angstbubbel in. Dat vond ik heel confronterend: we zijn onderdeel van het collectieve veld. Niets is zo gevaarlijk als een massa die kiest vanuit angst. Dan is er geen ik-besef meer aanwezig, geen doorgang tot degene die kan kiezen. Dan is er een leider nodig. Rutte is nog nooit zo populair geweest. Waren wij vóór corona ook zo blij met hem? Waar is de leider in onszelf gebleven? Ik wil geen keuzes maken vanuit angst. Als je als eenling andere keuzes maakt, dan red je het niet. Voor kentering is een kritieke massa nodig. Ik hoop dat mensen dit in zichzelf voelend gaan afwegen.’

Als mensen thuis zitten met angst, wat kunnen ze dan doen?

Vera: ‘Eerst weer terug uit de ik-loze angstkramp komen in je wakker bewustzijn met bijvoorbeeld deze super simpele teaching, maar hij vraagt practice. We weten inmiddels hoe het werkt met het projecteren van onze binnenwereld naar buiten. Dus wat we te doen hebben, is uit de angstverhalen stappen, terug naar onszelf. Emoties geven feedback op gedachten die wij geloven dus willen wij los komen van irreële angstgedachten en wakker het roer nemen voor eventuele reële bedreigingen. Uit de gedachten gaan en de aandacht verleggen naar het hier en nu. En angstverhaal is heel verleidelijk, dus dat is heel moeilijk. Je moet echt je aandacht sturen en bereid zijn de verslaving aan drama naast je neer te leggen. Richt volledig je aandacht op je ademhaling en alles wat er nu is. Zodra er conclusies of oordelen komen, ga dan weer terug naar je ademhaling en wat je waarneemt. Dan wordt de angst minder en de rust groter.’

Wat drijft jou om dit alles te doen?

Vera: ‘Passie, focus én daadkracht. Mijn hele leven heeft altijd in het teken gestaan van mijn rol. Ik moest bijvoorbeeld eerst ALLES zelf meemaken om vanuit eigen ervaring te kunnen vertellen. Dus gaat het nooit over Vera. Soms vervloek ik het, maar ik voel zó’n enorm besef voor de rol die ik heb. En ik heb óók heel veel liefde voor wat ik doe. Laatst keek ik een serie over een Afro-Amerikaanse gemeenschap met een pastoor en toen hadden ze het over ‘God spreekt door mij’ en ‘Het is een roeping’. Dat intrigeert me, want ik ervaar dat ook.’

Roeping, kan ik daaruit opmaken dat er een bepaalde bestemming, hoger plan of iets dergelijks is?

Vera: ‘Geen hoger plan of bestemming. Ik noem het liever een intentie waarmee ik geboren ben. De blauwdruk van de ziel die ik ben met deze intentie, heeft een persoonlijkheid daarbij gecreëerd met een autistisch brein waarmee ik die intentie mag vormgeven. Daartoe voel je je dan ‘geroepen’. In welke vorm ik dat doe ligt niet vast en mag flexibel meebewegen en is geen onderdeel van een plan, maar is een expressievorm. Net als een bloem expressie geeft aan zichzelf.’

Waar komt die intentie vandaan?

Vera: ‘Dat is de constellatie van je ziel.’

Waar komt je ziel vandaan?

Vera: ‘Nou gaan we een onderwerp aansnijden waarbij ik mogeljk een aantal heilige huisjes omver schop. Zeker binnen de context van ParaVisie magazine.’

Kom maar op!

Vera: ‘In mijn beleving is persoonlijke ziel verbonden met het aardse lichaam en de aardse persoonlijkheid. Sterft persoonlijkheid, dan wordt ook ziel opgelost in de grote bron en komt los van al het persoonlijke. Dus het moment van conceptie zie ik als het moment van de geboorte van de persoonlijke ziel, van de energetische ik die vervolgens de fysieke ik ‘draagt’ en vormgeeft, omdat energie vooraf gaat aan het fysieke. Waarom zie ik dat zo? Omdat de manier waarop er over de ziel gepraat wordt, wordt verward met de laag van dualiteit, waar er een tijdlijn is. Die is er in de laag van de ziel niet, daar is alles nu en omnidirectoineel.  Spreken wij bijvoorbeeld over een ‘vorig’ leven, dan is dat woordje ‘vorig’ een idee van deze duale laag, op laag van ziel is er geen ‘vorig’. Al het leven speelt zich nu af. En geloof me, ik ben opgevoed door een new-age moeder en een atheïstische vader. Ik las als tiener de bijbel omdat ik wilde bewijzen dat er reïncarnatie in voorkwam, zo heilig geloofde ik daarin. Doordat ik steeds meer besef kreeg van eenheid, kan ik reïncarnatie niet meer onderschrijven. Want het is daarmee nog steeds een dualistisch concept. Maar het is nog veel omvattender dan ik in deze paar zinnen kan vertellen.’

Is er dan dus alleen dit leven nu hier op aarde?

Vera: ‘Ja. Vanuit het persoonlijke gezien wel.’

Daarna houdt het op?

Vera: ‘Nou nee, wij zijn het grote bewustzijn zelf! Wij zijn het AL. Dus wij leven nu en tegelijkertijd leef ik jouw leven en jij leeft mijn leven. Leef ik het leven van die kluizenaar 300 jaar geleden. Daarom lijkt het reïncarnatie.

Je zou het ook kunnen zien als metafoor: dromen, vorige levens en al het fysieke om je heen. Door het als metafoor te zien, haal je het intern en hou je dus jezelf verantwoordelijk. Die verantwoordelijkheid hebben wij nodig om vooruit te komen. Er is best kans dat uit voortschrijdend inzicht iets anders voortkomt. Maar in de rol die ik heb, om mensen naar eenheid te begeleiden, echt volledig weg uit dualiteit, past reïncarnatie niet.’

Dus reïncarnatie: je wordt geboren, je gaat dood, komt weer op aarde, als een andere persoon in een andere tijd…

Vera onderbreekt me met: ‘Feitelijk is dat waar, maar datgene dat je hier benoemd als ‘je’ is jij als bewustzijn, niet jij als persoon noch jij als persoonlijke ziel. Maar als een persoon, niet als bewustzijn.’

Het bestaat dus toch wel?

Vera: ‘Dat ligt aan het begrip van wie jij bent. Er zijn 3 levels: de persoonlijkheid (ik-beeld, dat wij denken te zijn, maar wat eigenlijk een mentaal concept is), persoonlijke ziel (dat is wat wij werkelijk zijn als een individueel energetisch wezen) en Het Bewustzijn (de goddelijke bron, waaruit wij ontstaan zijn en wie wij zijn). Die ik-laag is een mentaal concept. Als wij doodgaan, wanneer het fysieke lichaam sterft, lost die ziel op in Bron. En Bron kan in elke vorm weer opnieuw leven.’

Ah, ik begrijp het. En dat kan ook op andere plekken zijn, niet alleen hier op aarde?

Vera: ‘Tuurlijk! Vanuit die bewustzijnslaag kun je overal naartoe reizen. Ik heb het meegemaakt, lieve Anna, dat ik in die lichtzuil van het hier en nu was. Ik kon alle tijden van de menselijke laag tegelijkertijd zien. Die speelden zich allemaal in dezelfde ruimte af. Er was VOLLEDIGE keuzevrijheid. Ik kon ALLES creëren wat ik maar wilde. Ik kon zelfs het verleden wijzigen. Ja, zover gaat onze potentie… Dat is wat zoveel mensen niet weten. Maar er was geen persoonlijke wil meer die iets wildecreëren, noch iets wilde veranderen.’

Wat een mooie, ingrijpende, spirituele bewustzijnservaringen heb je meegemaakt! Je had het eerder over dat je gidsen en engelen duaal zijn. Heb je het idee dat je wordt geholpen?

Vera: ‘Nee, ik heb niet het gevoel dat een externe vorm mij stuurt. Ik heb wel het gevoel dat ik word gedragen. Omdat ik zo afgestemd ben op het collectieve. Het leven zelf is al fascinerend dragend. Maar zo ben ik wel begonnen en geloofde er heilig in. Ik channelde zelfs teksten van een meervoudig gehandicapte jongen, die op zijn 18^e is overleden. Vóór zijn dood heeft hij een boek geschreven over eenheid en dat heeft hij kunnen communiceren met een letterbord. Dus als iemand zou moeten weten hoe het zit, dan ben ik het wel. Op gegeven moment verdween hij en daarna kwam Johannes. Die kwam echt uit het tijdperk van de bijbel en had een hele andere stem. Hij maakte alles tot op de bodem af non-duaal. Tot ik op een dag vroeg: ‘Ja maar, Johannes, waarom heb ik nou die tussenpersoon nodig in de vorm van een Johannes?' Ploef! Weg was hij. Wat ik sindsdien doe is rechtstreeks uit de bron van energie vertalen. Daar zit geen persoonlijke metafoor tussen. Mensen hebben die nodig om te kunnen intunen, maar ik heb die niet meer nodig.’

Je hebt het over je eigen, interne kracht, over wat er in jou naar buiten mag komen, heb jij ook iets waar je in gelooft wat niet persé in jouzelf zit?

Vera: ‘Vind ik een leuke vraag. Ik bedoel met ‘jezelf’: jeZELF. Mét hoofdletters. Wat gelijk is aan je ziel. Die ziel is dus onderdeel van de scheppingsbron. Noem het goddelijke kracht…. Ook dat is wat mij betreft gewoon wiskunde. Dus als ik zeg: Ga allemaal van binnenuit leven, dan ga ik er niet vanuit dat ik voor een ‘ikje’ leef, maar vanuit een stuk dat is aangesloten en verbonden met iedereen.’

Daar is weer die eenheid… Mooi! Heb je nog iets op het hart wat je de lezers mee zou willen geven?

Vera: ‘Wat ik mensen op het hart zou willen drukken, is dat mijn boodschap weliswaar wat onconventioneel is, maar dat ik geenszins mensen tegen de borst wil stuiten of overtuigingen wil lek prikken die nog nodig zijn voor hun bestaanszekerheid. Dus ik zou willen toevoegen: neem aan wat met je resoneert en laat de rest het andere oor uit gaan om je eigen pad te bewaken. Want ik wil namelijk niet zo stellig overkomen dat het een welles-nietes spel wordt, dat is niet mijn bedoeling. De woorden die ik heb gekozen zijn voor diegenen die dit ook maar enigszins herkennen. Om het te laten resoneren, het wakker te maken en groter te laten worden.’